مدت ها پيش كه محل كارم در محله امام زاده يحيي تهران بود در گذر از كوچه پس كوچه هاي تنگ و باريكش كه با ديوار هاي خشت و گلي پا برجا بود ، احساسي چون قدم زدن در تاريخ سالهاي دور تهران را تجربه ميكردم ، روزي چشمانم به بادگيرهاي خانه اي تاريخي جلب شد چرا كه تا به حال خانه داراي بادگير در تهران نديده بودم و بادگير را نماد شهرهاي كويري چون يزد مي پنداشتم كه جايي در اين شهر ندارد ، سكونتگاهي متعلق به دوره قاجاريه بي شباهت نبود به تابلوي نقاشي كه روح زندگي گذشتگانش در آن جاريست ، كمي آنسوتر جاي برخي از اين اماكن تاريخي را ساختمان هاي غريبه با شمايلي كه شباهتي به پيشينه اين محل ندارد اشغال نموده،

واگويه هاي قدمت و تاريخي ذهنم  را درگير اين سوال كرد : تاريخ متعلق به كيست؟

تاريخي كه در آن نماد ، هويت و فرهنگ نياكانمان را ميتوان جست و غور كرد  ،

نماد كه برانگيزاننده انديشه آدمي است و بشر را براي يافتن و تجسم مفاهيم وراي ابهام و تخيلات و تاريكي هايي كه احاطه اش كرده است ، نماد را مي شود برابر اسطوره ها و مظاهر و نشانه ها در نظر گرفت ، انسان از راه نماد يا نشانه با خويشتن سخن مي گويد ، اين گفتگو بدون وساطت نماد ممكن نيست و از همين نشانه سازي است كه آدمي مي تواند معناي تماميت ارضي سرزمينش را در ساختمان يا حياطي منتقل كند و هزاران كيلومتر دور تر از از وطن به ياد آن نماد متاثر از احساسات متضاد ، فرياد شادي سر دهد يا از سر دلتنگي بگريد ، بشر براي نشان خواسته هاي درونيش از نماد استفاده مي كند كه رفتار و هدف را هدايت مي كند.

هويت را نميتوان ناديده گرفت ، كه تشخيص ويژگي يك شخص يا چيزيست ، شاخصي كه يك مكان را به عنوان مكاني مجزا از ساير اماكن تشخيص مي دهد هويتي كه نشان از عزت و خود باوري است هويتي كه جلوه ي وجوه فرهنگي ، تاريخي ، عملكردي است و امروزه هويت كالبدي اماكن جاي خود را به هويت كاذب مادي و فردگرايي داده است و عناصر هويت بخش معماري ايراني كه شامل پوشيدگي و حيا ، امنيت ، دوري از كبر ، حياط مركزي بود ، دچار چالشي است كه هويت را به سمت فرهنگ غربي هل مي دهد.

فرهنگ  ، مجموعه اي از انديشه ها ، باورها ، ارزش ها و رفتارهاكه پايه مشترك كليه اعمال اجتماعي را تشكيل ميدهد و زمينه ساز همه اعمال و مشخصات زندگي است ، فرهنگ الگوي رفتاري است كه از نسل به نسل ديگر و گروهي به گروه ديگر منتقل مي شود فرهنگ بازتابش زندگي ديرينه در زيست بوميست كه جوامع با آن خو مي گيرند و هسته نژادي سنتي خود را حفظ مي كنند ، فرهنگ وسعتي دارد به گستردگي زندگي آدمي و عموم مردم از دانشمند و پژوهنده و خواننده و... كنجكاو است كه تاريخ زندگي ، سرگذشت كار و انديشه خويش را ببيند.

اماكن تاريخي كه محلي براي تغذيه رواني شهروندان است كه منجر به توسعه و نشر ابعاد هنر زندگي افراد مي شود ، غناي معماري ايراني كه آميخته از عناصر مردم داري ، پرهيز از بيهودگي ، استفاده از تزئينات كه  باعث غليان حس تعلق به مكان مي شود .

پس چرا بايد به گونه اي عمل كنيم كه پشت پا بزنيم به نماد و هويت و فرهنگمان ، ما امانتداران تاريخ هستيم و بايد آن را به آيندگان تحويل دهيم زيرا كه تاريخ متعلق به تمامي بشريت است  و برازنده هيچ انسان شريفي نيست كه به نام خيانتكار اطلاق شود.