در روزگاران صفوی، در دل آتش کوره‌ی زرگری، سکه‌ای نقره‌ای به دنیا آمد. هنوز داغ بود که استاد زرگر با دقت، خط خوش و نقش‌هایش را بر آن کوبید؛ اسم شاه، دعاها و نشانه‌های بزرگیِ پادشاهی.

وقتی سرد شد، سکه‌ی کوچک مشتاق ما ماجراجویی را آغاز کرد. او در بازارهای اصفهان، تبریز و قزوین دست به دست می‌چرخید:

• روزی بهای قالی دستباف یک استادقالیچی شد،
• روزی در ازای کیسه‌ای خرما به سفر رفت،
• روزی در کیف چرمی یک بازرگان از جاده‌ی ابریشم گذشت و به شهرهای دور رسید.

سکه نه فقط برای خرید و فروش، بلکه برای رساندن پیام شاه صفوی هم بود؛ پیام اینکه «این سرزمین، خانه‌ی داد و هنر است.»

سال‌ها بعد، سکه در گوشه‌ی یک جعبه‌ی چوبی فراموش شد… تا اینکه باستان‌شناسی کنجکاو او را پیدا کرد و به موزه ایران باستان آورد. حالا، پشت شیشه‌ی شفاف، سکه داستان سفرهایش را برای کودکان تعریف می‌کند و می‌گوید:

• اگر از من و یادگارهای گذشته خوب مراقبت کنید، قصه‌هایمان هرگز گم نمی‌شود.