سلام بچه‌ها!من یک کبوتر کوچکم که سال‌هاست کنار گنبد فیروزه‌ای مجموعه‌ی شیخ صفی زندگی می‌کنم. هر صبح وقتی خورشید طلایی می‌شه بال‌هام رو باز می‌کنم، روی بلندترین گنبد پرواز می‌کنم و به حیاط بزرگ و سبز مجموعه نگاه می‌کنم.

من اینجا خیلی چیزها دیدم! سال‌های دور، مردم با لباس‌های قدیمی و دل‌های پاک می‌آمدند و صدای قشنگ دعا و آواز مهربانی تو حیاط می‌پیچید. زیر همین گنبدهای زیبا، آدم‌های خوب دور شیخ صفی جمع می‌شدند. شیخ صفی دست نوازش بر سر بچه‌ها می‌کشید و برای دل‌هایشان دعا می‌کرد. گاهی کنج چینی‌خانه روی طاقچه‌ها می‌نشینم و به ظرف‌های شیشه‌ای و پرنقش نگاه می‌کنم.هر ظرف، قصه‌ای دارد و هر دیوار، مهری از گذشته‌ها. شب‌ها هم، روی سَر در بزرگ می‌نشینم و به ستاره‌ها چشمک می‌زنم.

این خانه، برای همه‌ی پرنده‌ها و آدم‌ها جا دارد؛ کسی اگر ناراحت بیاید، با لبخند بیرون می‌رود .انگار جادوی مهربانی در هوای اینجا می‌وزد!

ولی یک چیزی یادتان نرود، بچه‌ها:اگر این خانه‌ی زیبا و قدیمی خوب نگهداری نشود،کبوترها جایی برای خانه ساختن ندارند و قصه‌های مهربانی شیخ صفی فراموش می‌شود. بیایید از این خانه، گنبدها و باغش محافظت کنیم، تا هر ماه و سال بعد باز هم بال‌زنان بر روی آن پرواز کنیم و کودکان آینده هم صدای دوستی را بشنوند