سال‌ها پیش، در سرزمین سلطانیه، سلطان مهربانی به نام الجایتو بر تخت پادشاهی نشسته بود. یک روز که آفتاب بر دشت‌های سبز می‌تابید، سلطان به باغ بزرگ کاخش رفت و معماران دانایش را صدا زد.سلطان با لبخند به آن‌ها گفت:«دوستان هنرمندم! من می‌خواهم بنایی بسازیم که مردم تا هزار سال بعد، وقتی از کنارش می‌گذرند، زیبایی و بزرگی ایران را به یاد بیاورند. می‌خواهم سقفش تا آسمان بالا برود و رنگش هم به رنگ آسمان فیروزه‌ای باشد!»

معمار پیر که محاسن سفیدی داشت، با تعجب پرسید:«ای پادشاه دانا، آیا می‌خواهید بنایی بسازیم که مثل گنجی درخشان و پر از راز و نقش باشد؟»

سلطان با امید گفت:«دقیقاً همین را می‌خواهم! دوست دارم هشت مناره بلند داشته باشد، مثل هشت دری که از بهشت باز می‌شوند. دیوارهایش را با آجر و نقش‌های زیبا و اسم خدا بیارایید. سقفش باید آن‌قدر محکم باشد که هیچ باد و بارانی نتواند خرابش کند. »

ساخت گنبد آغاز شد. سه هزار کارگر و معمار، شب و روز کار کردند. آجر پشت آجر، نقش پشت نقش.وقتی گنبد فیروزه‌ای بزرگ بالا رفت، سلطان آمد و از دوردست‌ها تماشایش کرد.او با خوشحالی گفت:«این همان قصه‌ای است که می‌خواستم برای مردمم بسازم؛ قصه‌ای از زیبایی، دوستی و هنرمندی ایرانیان!»از آن روز تا امروز، هر که به سلطانیه می‌رود و به گنبد بزرگ نگاه می‌کند، یاد دست‌های هنرمندان، رؤیای سلطان و قصه‌ی زیبای ساخت این بنا را به خاطر می‌آورد.