به نظر من امام‌زاده شاهزاده حسین قزوین مثل یک قصه جادویی است که وسط شهر قزوین نشسته! وقتی وارد حیاطش می‌شوی، اول از همه چشم‌هایت از دیدن درخت‌های بزرگ و سایه‌های خنک آنجا روشن می‌شود. بعضی وقت‌ها پرنده‌ها هم کنار تو آواز می‌خوانند و همه‌جا از عطری قشنگ و حس آرامش پر می‌شود.

داخل امام‌زاده، آرامگاه شاهزاده حسین قرار دارد .مردم از گذشته‌های دور تا حالا، برای آرزو کردن و شاد بودن دلشان به اینجا می‌آیند. خیلی‌ها شمع روشن می‌کنند یا تکه‌ای پارچه کوچک به ضریح می‌بندند و زیر لب دعا می‌کنند.

این امام‌زاده فقط یک ساختمان قدیمی نیست، مثل صندوقچه‌ای است پر از خاطره و آرزو... با هر بار قدم زدن توی حیاط یا نگاه کردن به کاشی‌های رنگی‌اش، احساس می‌کنی قصه‌های قشنگ از دل تاریخ زنده می‌شوند و تو هم یک قهرمان کوچک از داستان‌های ایران باستان می‌شوی.

حفظ و نگهداری این امام‌زاده، یعنی مراقبت از قصه‌ها و آرزوهای مردم قزوین و بچه‌های کنجکاوی مثل من، تا همیشه جایی برای حرف زدن با گذشته و لبخند زدن به آینده باقی بماند.