نقشه! از زمانی که انسان، نخستین بار از افریقا قدم به بیرون از زادگاه خود نهاد، در مسیر و راه ها قدم برداشت، جغرافیایی گوناگون را پشت سر نهاد، کوه ها و دشت ها؛ راه را یاد گرفت،مسیرها را رفت، و این طی مسیر تا امروز ادامه یافت. هر روز در یافتن مسیرهای بهتر و دورتر تلاش کرد، حتی قدم به خارج از این کره خاکی نهاد؛ جرات خروج از زادگاهش افریقا تا کهکشان ها... و انسان همیشه نقشه ای داشته است، خواه در ذهن ابتدایی، خواه مکتوب. و حال این قدمی ترین نقشه تاکنون کشف شده، چه دارد بگوید؟! آن هم برای من به عنوان یک ایرانی. از سرزمین من چه بازگو می کند؟ از طبیعت آن، از تمدن آن؟ چه دارد این خطوط کشیده شده بر گل پخته که باید بدان به عنوان یک ارزش بنگرم؟ طبیعت سرزمینم را نشان داده، زاگرس؛ زاگرس بلند و سربرافراشته، مهد حضور انسان در این سرزمین، ایران. آن را سربلند کشیده است. ایلام را مشخص کرده، نخستین دوره تمدنی این سرزمین. دوره ای بس کهن از شکوه و اقتدار این سرزمین، ایران. آنقدر ایلام مهم بود و اهمیت داشت که باید در نقشه می گنجید! و من در کدام سرزمین زنده ام؟! سرزمینی که زاگرس را دارد، سرزمینی که زمانی آوازه ایلامش تا دورست ها رفته بود، سرزمینی که جاینام هایی از آن باید در قدیمی ترین نقشه دنیا می آمد. قدیمی ترین نقشه ها از قدیمی ترین سرزمین ها می گویند. من فرزند همین سرزمین هستم، فرزند زاگرس، فرزند ایلام؛ این سرزمین هویت من است. من، فرزند ایران، زاده این سرزمین، در این آشفته بازار دنیای امروز اگر ندانم کیستم، در چه جایگاهی قرار دارم، پیشینه ام تا به کجاست؟! راه را گم خواهم کرد، به بیراهه خواهم رفت، حتی اگر صد نقشه در دست داشته باشم.