تجسم و تقدیس کالبد انسان در قالب قالی و طهارت تاروپودها در جاری چشمه آن هم به صورت جمعی با دست‌های آدمی به عنوان ملموس‎ترین میراث ناملموس ایران در ابعاد خود قابل توجه است؛ هر جوش و خروش آیینی فارغ از صدق و کذب و چیستی آن باور و همراهی مردمان یک منطقه از زیبایی‌های فرهنگی هر جامعه است که قابل احترام و شایسته‌ی انتقال به نسل آینده به عنوان رویدادی مذهبی است.