پاییز که می‌آید مادر قالی هارا جمع می‌کند و باغچه‌های اتاق را به بدرقه تابستان بر آب می‌سپارد. چشمه‌ زیاد دور نیست. پدر باغچه‌های پر گل قالی را بر دوش می‌کشد. غبار از چهره آن ها می زداید و هلهله کنان در آب غوطه ورشان می‌سازد و بیاد خون نا حق ریخته‌ی جوانش گریه سر می‌دهد. گریه‌ای از خشم، گریه‌ای از کام پدری که دشنه را در خون می‌یابد و می‌خواند:

   بگذاشتند مارا در دیده آب حسرت              گریان چون در قیامت چشم گنهکاران