ردپای ذوق هفت‌هزارساله آدمی به قصد خلق زیارتگاهی از جنس خودش؛ گل، در نقطه‌ای از فلات ایران که تیزی آفتابش تابستان و زمستان نمی‌شناسد را هنوز می‌توان بر خشت‌های سیلک تجسم کرد؛ برفراز تپه از بلندای تاریخ در سکوت دشت، مردمان نظاره‌گر درهم‌تنیدگی قریه‌های گمشده در دل باغات سبز فین بودند؛ شگفت آور است ایستادن در قدمگاه ۷ هزاره‌ی بشر آن هم در جایی آنقدر نزدیک به آسمان که خطوط جاده‌ها در انبوه دشت پایین‌دست گم می‌شود.