وارد که می‌شوی جز صدای پای آب خبری نیست. وارد که می‌شوی جز ساقیان سبز قامت و به خدمت ایستاده نمیبینی. چشمانت در شاخه نرم آب می‌آویزد و در پرتو آفتاب دختران نور چون ستارگان بر گیسوانت خانه می‌کنند. آب می چرخد و تو با آن می‌گردی و بر این گردش پایانی نیست. کناری می‌نشینی، پای بر آب می‌نشانی، کتاب دعای دلت را باز می‌کنی، دستانت را از آب پر می‌کنی، چشمانت را می‌بندی و می‌روی.